De buitenstaander in mij

“mijn naam is Jeroen-Martijn,  en ik vind het fijn als jullie ook allebei die namen gebruiken, ben een man van het hart, wil graag een boezemvriend zijn ( de term was een kadootje  net daarvoor van een studiegenoot die dat zo mooi benoemde). Ik ben hier om mijn verliezen nog een keer echt aan te kijken EN  om mijn roeping te fine tunen “

Mijn opleider Jakob vat  samen en geeft terug: de verliezen echt in de BEK kijken. En dat is precies de energie die ik er bij voel. Kom maar op ! Niet een beetje maar voluit.

 Ik ben gestart met een opleiding Secure base coachen aan De School voor Transitie. Met een grote gretigheid heb ik de afgelopen dagen  doorlopen. Geraakt, ontroerd, weerstand, confrontatie en verbinding kwamen allemaal langs. Ik rijd vrijdagavond vermoeid EN energiek naar huis.

En wat waren mijn oude, pijnlijke thema’s er weer snel: de angst om te falen, om te worden beoordeeld en niet goed genoeg zijn. Lang niet meer gevoeld in mijn leven en nu weer terug. Uitdagend en confronterend. Maar de grootste confrontatie zat vooral in mijn thema De Buitenstaander voelen. In de zoektocht  naar mijn plek in deze nieuwe groep is dat altijd weer even  een uitdaging.  Ga ik in de pauzes in gesprek of zitten onder mijn lievelingsbeuk ? Hoor ik te socialisen of zorg ik goed voor mezelf als ik dat niet doe? Ben ik graag alleen of vermijd ik iets ? En als ik alleen ga zitten, maak ik mezelf dan niet automatisch een buitenstaander ? Mijn hoofd is nogal druk.

Maar de  grootste confrontatie is op het moment dat het gaat over partners en kinderen. In de groep zijn veel ouders en hebben veel mensen een relatie. EN IK NIET. Het stuk over kinderen is niet pijnlijk en raakt me niet. Maar in het stuk van geen partner hebben, voel ik gelijk de pijn. Ik adem in……

Deze pijn die zo linkt aan het alleen moeten doen, aan eenzaamheid, het verdriet van de grote verliezen van mijn leven alleen hebben moeten overleven, niet  met  die ene man aan mijn zijde. De pijn dat het in 46 jaar leven niet is gelukt om een gezonde en gelukkige liefdesrelatie te ervaren. Het geeft buikpijn en een hoge ademhaling. Ik kan er in de dat moment bij blijven.  Ik wil het ruimte geven: in het moment, in mijn onderzoek, in het delen. Dit is mijn geschiedenis tot nu toe….. kijk het aan, kijk het in de bek.

Als ik even alleen (!) buiten zit, realiseer ik me hoe diep dit zit: me zo vaak anders voelen, in mijn gezin van herkomst, in een voornamelijk hetero gerichte maatschappij, in een groep van mensen met partners, zo vaak op zoveel momenten.

Ik herinner me vanuit een andere opleiding de vraag: ben je je geschiedenis of heb je je geschiedenis ?

Ik voel dat dit stuk ook linkt aan falen: deze loser kan geen relatie hebben, zie je wel  je bent niet leuk/knap/aantrekkelijk/belangrijk genoeg. In het ademen zijn er tranen maar ook kracht. Ik kan dit aankijken en erbij zijn.  Ik heb zo het vermoeden dat dit nog wel langs gaat komen in deze opleiding.

En onder die rode beuk voel ik ook iets anders: ik ben een man van het hart en als ik iets geleerd heb, is het wel om te zorgen voor mijn eigen hart. Ik houd van die plek van liefde en littekens, pijn en passie.  Er komt ruimte in mijn hart, ik zak in mezelf, voel me verbonden.  Boezemvriend voor mezelf.