In een kring van mannen zocht ik mijn plek. Ruim 20 mannen, die op mannen vallen, mijn regenboogmannen. Ik moet nog even mijn plek vinden maar als dat is gelukt, ontmoet ik de ogen om mij heen. Onze begeleider vraagt wie zich buitengesloten voelde, gepest is, niet zichzelf kon zijn in het leven. Unaniem gaan alle handen omhoog. Ik voel de ontroering en tranen: met deze vraag en het opsteken van onze handen werden alle buitenstaanders onderdeel van de cirkel en welkom! Ook is er erkenning voor de pijn die er is geweest en soms nog is.
In mijn Gay retraite die ik afgelopen week voor de tweede keer maakte, zijn er ontelbare indrukwekkende en impactvolle momenten geweest. Met mijn hand op het hart van de ander en gekoesterd met een hand op mijn hart keek ik in de ogen van die ander en daarin ontmoette ik mezelf. Ik zag jongetjes, mannen en minnaars; ik zag peilloos verdriet, ongelofelijk moed en soms diep verborgen levenslust. Ik zag mezelf in hem.
Er leek geen eind te komen aan de ongelofelijke hoeveelheid knuffels. Ik liep hand in hand met een man en tijdens wandelingen waren er armen om elkaar heen. Een diep verlangen naar koestering, geborgenheid en (lichamelijke) nabijheid.
Er waren maaltijden vol (slechte) grappen, slappe lach en mooie gesprekken. Onze buitenlandse regenboogmannen leerden woorden als hagelslag, jongetje en ook wat woorden die minder passen in dit verhaal (grote grijns).
Ik keek naar de tafel vol foto’s en symbolen van onze voorouders en van hen die wij verloren maar die ons nog altijd raken en inspireren. Mijn vader lijkt op mij, mijn moeder zo vol levenslust en Annet - die mijn persoonlijke beschermengel is -, en ze lachen me toe vanaf hun foto. Ik kan naar ze kijken zonder pijn maar vol liefde en dankbaarheid.
Ik kom tot vergeving naar de man die mijn hart brak nadat ik realiseer dat me verbinden met boosheid makkelijker is dan de pijn te voelen. Mijn hoofd vond het wel klaar, mijn hart niet.
Met diep verdriet loop ik naar buiten, weg van iedereen, muziek op en onder de wilgenbomen de wind voelen. Maar een dierbare man daagt me uit om bij hem te blijven, te delen en me te laten vasthouden als de tranen komen. Dat oude patroon van 'alleen willen doen', ken ik zo goed en ik zit er zo veel sneller in dan ik kan beseffen.
We dansen en springen op een playlist die de nieuwe homo top 100 kan zijn.
Weer ontroeren me in de zweethut alle verschillende lijven en deze blote kwetsbare mannen. Zelf houd ik mijn buik niet in en omhels de perfecte imperfectie van mijn prachtige lijf.
Mijn hart opent verder en voor het eerst sinds jaren voel ik weer een sprankel van verlangen naar samen zijn met iemand, vanuit verbinding. Dat stroomt en is spannend. Ik voel me levenslustig en kwetsbaar tegelijk.
Elke ochtend groet de Vlaamse gaai me en later lees ik dat de symboliek van deze vogel is dat het een boodschapper is tussen hemel en aarde, die jou uitnodigt om in jouw eigen kracht te gaan staan. Daarna openen we de dag met een vast ritueel en een eeuwenoud lied. Naarmate de week vordert, komt er steeds meer diepte, liefde en kracht in de stemmen van de mannen om mijn heen. Ik hoor me zelf vol kracht: "Ja, Ja, Ja", zingen.
Ik voel de verdriet van het afscheid aan het eind van de week; ik wil deze bubbel niet verlaten, deze mannen niet loslaten, maar ook dit hoort er bij. Overgave aan het leven, loslaten van wat was, niet blijft!
Deze man van het hart wordt aangeraakt en bewogen om te herrijzen en te helen. Ik realiseer me dat deze roeping, die ik die jaar onder woorden kon brengen en doorvoelen, deze week zo krachtig was: zowel in mijzelf als ook richting de andere mannen.
Ik voel me trots op wie ik ben en ben aan het landen en weer letterlijk aan het thuiskomen. Ik spreek berichten in naar mijn geliefden, reik uit naar de mannen die deze week zo veel hebben betekend en zo in mijn hart zijn, en kan vaak niet uit mijn woorden komen omdat ik zo ontroerd ben.
In mij is er een diepe bereidheid om te zijn wie ik ben en te doen wat ik te doen heb ! Vol zachte kracht!
Reactie schrijven