Tijd heelt geen wonden
Tijd leert je te leven met verdriet
En wachten, zeer geduldig
Tot je weer schoonheid ziet
En tot de tederste herinneringen
Zo diep vertakt zijn in je ziel
Dat ze de zere plekken kunnen overgroeien
Kris Gerlaude
Als oncologieverpleegkundige zie ik hoe kanker kan leiden tot verlies van levenslust, toekomstbeeld, zelfbeeld, zorgeloosheid. Hoe het een lijf en levens kan veranderen door behandelingen en alle gevolgen van kanker. Hoe het toekomst en levensperspectief kan veranderen. Hoe het niet alleen de patiënt treft, maar ook naasten en geliefden. Tegelijkertijd ben ik elke dag weer geraakt door de de menselijk draagkracht, moed en veerkracht. En zoals altijd bij verlies is er ook vaak winst en groei.
In mijn opleiding tot psychosociaal therapeut (Verlies, Trauma en Integratie, Centrum Marieke de Bruijn) leerde ik over het belang van (door)voelen, erkennen , over bij het verlies zijn en blijven en niet vluchten. Daar leerde ik ook hoe onze opvoeding, gezin en ervaringen, ons vormen en dat er in ons een jongetje of meisje zit dat wil spelen maar ook vaak troost en erkenning nodig heeft.
Als begeleider van retraites ervaar ik vooral de volheid van het leven omhelzen; dat levenslust en verdriet samen kunnen gaan, dat er geen licht is zonder donker. Dat het vaak gaat over bewegen tussen deze gebieden. In de retraites leerde ik de kracht van de natuur ontdekken, de magie terugvinden, het oneindig genieten, leven met volle kracht!
Ook als mens heb ik, zoals eenieder van ons, in mijn leven verliezen geleden: zo brak mijn hart al ontelbare keren in de liefde.
Er waren tijden van onvervuld verlangen naar iemand naast me (een vorm van rouw die minder aandacht kreeg bij mij).
De dood van mijn beide ouders en van een zeer dierbare vriendin, hebben mij voor altijd veranderd en diep geraakt. Het vroeg van mij om mijn diepste verdriet en donkerste kanten aan te kijken, te doorvoelen, en om zo weer opnieuw balans te vinden in mijn leven en om mijn levenslust weer te laten stromen.